TỰ ĐIỂN TỔNG HỢP
  • Tra từ
  • Các Từ điển khác
    Từ điển Hán Việt Trích Dấn Từ điển Hán Việt Thiều Chửu
    Từ điển Chữ Nôm Trích Dấn
    Đại Nam Quấc Âm Tự Vị Từ điển Hội Khai Trí Tiến Đức
    Phật Quang Đại Từ điển
  • Hướng dẫn
    Hướng dẫn
    Về Từ điển tổng hợp
  • Tài khoản
    Đăng nhập Đăng xuất Đăng ký
  • Quản lý
    Cấu hình tự điển Bảng thuật ngữ Nhập bảng thuật ngữ Xuất bảng thuật ngữ
ANY>>ANY

Việt

frieden

hòa bình

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

bình yên

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

yên tĩnh

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

yên ổn

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

yên

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

in ~ hin übergehen

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

zum ewigen - éingehen chết mất

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

mất

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

tạ thé

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

qua đòi

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

từ trần

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

mệnh chung

 
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

thái bình

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

hòa ước

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự hòa thuận

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự hòa hợp

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự yên ấm

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự yên tĩnh

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự bình yên

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự thanh thản

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự yên nghỉ

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

sự bình an trong tâm hồn

 
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

Đức

frieden

Frieden

 
Metzler Lexikon Philosophie
Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương
Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

den Frieden unterzeichnen

ký kết hòa ước.

ìn Ruhe und Frieden miteinander leben

sống hòa thuận với nhau

seinen Frieden mit jmdm. machen

giảng hòa với ai

dem Frieden nicht trauen

nghi ngờ sự bình yên (giả tạo).

man hat keinen Frieden vor ihm

người ta không bao giờ được yên tĩnh khi có hắn

jmdn. [mit etw.] in Frieden lassen

để ai yên (với công việc gì), không quấy rầy ai.

der Frieden des Herzens

sự bình yên của tâm hồn.

er (der Tote) ruhe in Frieden!

ông ấy (người qua cố) đã yên nghỉ!

Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

den Frieden stören

vi phạm hòa bình;

in Frieden

trong hòa tình; 2. [sự] bình yên, yên tĩnh, yên ổn, yên; 3.

in Frieden hin übergehen, zum ewigen - éingehen

chết mất, mất, tạ thé, qua đòi, từ trần, mệnh chung; (về vua...) băng hà, thăng hà, băng; (về sư, sãi...) tịch, qui tiên, chầu phật.

Từ điển Đức Việt - Nguyễn Thu Hương

Frieden /der; -s, -/

(o PI ) hòa bình; thái bình;

Frieden /der; -s, -/

hòa ước (Friedensschluss);

den Frieden unterzeichnen : ký kết hòa ước.

Frieden /der; -s, -/

(o PI ) sự hòa thuận; sự hòa hợp; sự yên ấm;

ìn Ruhe und Frieden miteinander leben : sống hòa thuận với nhau seinen Frieden mit jmdm. machen : giảng hòa với ai dem Frieden nicht trauen : nghi ngờ sự bình yên (giả tạo).

Frieden /der; -s, -/

(o Pl ) sự yên tĩnh;

man hat keinen Frieden vor ihm : người ta không bao giờ được yên tĩnh khi có hắn jmdn. [mit etw.] in Frieden lassen : để ai yên (với công việc gì), không quấy rầy ai.

Frieden /der; -s, -/

(o Pl ) sự bình yên; sự thanh thản;

der Frieden des Herzens : sự bình yên của tâm hồn.

Frieden /der; -s, -/

(christl Rel ) sự yên nghỉ; sự bình an trong tâm hồn;

er (der Tote) ruhe in Frieden! : ông ấy (người qua cố) đã yên nghỉ!

Tự điển Đức việt Nguyễn Văn Tuế

Frieden /m -s, =/

1. hòa bình; [sự, tinh thần] hòa thuận, thuận hòa, hòa hợp; - stiften giảng hòa, hòa giải, dàn hòa; - schließen [machen] giảng hòa (hòa giải, đấu dịu) vói nhau; Frieden halten sống hòa hợp (hòa thuận); den Frieden stören vi phạm hòa bình; den - bréchen vi phạm hiệp ưđc hòa bình; in Frieden trong hòa tình; 2. [sự] bình yên, yên tĩnh, yên ổn, yên; 3. in Frieden hin übergehen, zum ewigen - éingehen chết mất, mất, tạ thé, qua đòi, từ trần, mệnh chung; (về vua...) băng hà, thăng hà, băng; (về sư, sãi...) tịch, qui tiên, chầu phật.

Metzler Lexikon Philosophie

Frieden

bezeichnet seit der Antike sowohl den kosmischen Ordnungszustand vollkommener Ruhe mit eschatologischer und moralischer Zielrichtung (geistlicher F.), als auch den vertraglich gesicherten, unvollkommenen weltlichen Rechtszustand, der zumindest die Abwesenheit von Gewalt voraussetzt (politischer F.). Wurde in der griech. Antike der F. als von den Göttern gewährte Pause im ewigen Krieg verstanden, herrschte im römischen Denken der juristische Aspekt vor. F. galt als sozialer Zustand, der die Qualität der gesellschaftlichen Verbundenheit und den Zustand der bloßen Gewaltlosigkeit umfasste. Die Übereinstimmung von F. und Recht ist seit Augustinus die Grundkategorie der ma., an der Eschatologie orientierten Weltordnung gewesen. Echter, wahrer F. ist nur im Verband mit Gerechtigkeit möglich, die durch Offenbarung erfahren wird. Davon ist der falsche, zeitlich begrenzte politische F., die schlechte Ordnung und der Gewalt-F. zu unterscheiden. Im Spätmittelalter wurde dem politischen F. des weltlichen Regiments zunehmend in der Theorie vorbereitende Funktion für den religiösen F. beigemessen (Thomas von Aquin, Dante), bis schließlich die politische Ordnung von der eschatologischen Bestimmung abgekoppelt wurde (Marsilius von Padua, Luther). Der politische F. ist als äußerer F. theologisch indifferent und damit vom inneren F. gelöst. Die Religionsspaltung hob die bestehende Bindung von Recht und F. auf, da gerade das durch die Offenbarung vermittelte Wissen um die wahren Güter umstritten war. Damit zerfiel jene die Willkür begrenzende Rechtsordnung, und die entfesselte Grausamkeit der konfessionellen Bürgerkriege begann. Ihre Beendigung und Verhinderung machten die Lösung der strittigen Glaubens- und Rechtsvorstellungen vom F. nötig, der nun als bürgerliche Sicherheit zum absoluten Staatszweck wurde (Hobbes). Der auf rationalem Naturrecht beruhende Staats-F. war ausschließlich auf Legalität ausgerichtet und berücksichtigte die Gesinnung der Handelnden nicht. Die Dichotomie von innerem und äußerem F. bezeichnet nun den innerstaatlichen und den zwischenstaatlichen Zustand. Letzterer entwickelt sich zum vorrangigen Bedeutungsfeld, da er auf labilen Verträgen beruht, deren Einhaltung nicht durch eine Gerichtsbarkeit sanktioniert, sondern durch Krieg reguliert wird. In der Aufklärung wurde wieder an der Verbindung von Recht und F. angeknüpft und der Staats-F. als despotischer Gewalt-F. abgelehnt. Durch die vernunftrechtliche innere Ordnung sollte der zwischenstaatliche F. erreicht werden, was bis zur Forderung nach einem letzten Weltbürgerkrieg gegen den Despotismus zur Erlangung des ewigen F., i.S. eines allgemeinen Menschheits-F., führte. Heute wird der negative, in bloßer Abwesenheit vom Krieg bestehende F. unterschieden vom positiven F. als gewaltfreier Konfliktregulation zur möglichst umfassenden Verwirklichung von Sicherheit, Freiheit, Gleichheit, Gerechtigkeit und Selbstverwirklichung. Hier knüpft der Versuch an, Alternativen zum weitgehend auf nuklearer Abschreckung beruhenden F. zu schaffen, etwa durch Erziehung zu sozialer Kompetenz, bei der F. durch rational zu rechtfertigende sittliche Entscheidungen verwirklicht wird.

JP

LIT:

  • W. Janssen: Frieden. In: Geschichtliche Grundbegriffe. Stuttgart 1978. S. 543 ff
  • C. v. Krockow: Gewalt fr den Frieden? Mnchen 1983
  • K. v. Raumer: Ewiger Frieden. Mnchen/Freiburg 1953
  • D. Sternberger: Die Politik und der Frieden. Frankfurt 1986.